کد مطلب:33738 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:97

متاسفانه ما امروزه در جامعه ی دینی مان این نكته را فراموش كرده ایم و تصور می كنیم كه در این جامعه باید هر اندیشه ی دینی را بی مقدمه ترویج كنیم و انتظار پا گرفتن آن را نیز داشته باشیم و این كار خود را نیز امر به معروف تلقی می نماییم. در حالی كه قرآن خود به ما می گوید كه این قرآن فقط به درد متقین می خورد- نه هر كسی. نخست باید تقوا را در دل مردم نشاند، تا سپس هنگامی كه قرآن آموخته می شود، نتیجه ی نیكو بدهد. معنای امر به معروف و نهی از منكر ترویج شریعت به نحو مطلق و بی مقدمه نیست. این معنا نادرست است. ترویج شریعت اگر در میان ناپاكان باشد، اگر در جایی باشد كه قبلا زمینه سازی نشده است، معروفی به بار نخواهد آورد.

[صفحه 312]

فرد به خطا گمان می كند كه امر به معروف كرده است ولی نتیجه، معروف نمی شود، بلكه گاه منكر می شود. نباید گفت كه ما به وظیفه ی خودمان عمل كردیم، سخن معروف را گفتیم و تمام شد، «بر رسولان پیام باشد و بس». اینطور نیست. اولا ما در این عالم پیامبری نمی كنیم و نفس پیامبران را نداریم. ثانیا روش شناسی علمی به ما می گوید كه كارها را باید با روش صحیح انجام داد و بر اساس صحیح بنا نمود. اگر بنا فقط بر اسقاط تكلیف نیست و اگر كار برای نتیجه بخشی صورت می گیرد، لاجرم آن مقدمات پیشین حتما باید تامین شوند. درست است كه ما برای ادای تكلیف عمل می كنیم لكن تكلیف ما این است كه كار بی ثمر و بی نتیجه نكنیم. لذا ادای تكلیف با برنامه ریزی نتیجه بخش، منافات ندارند بل ملازم اند.

خدا را می خوانیم كه درهای رحمتش را به روی ما بگشاید. گناهان ما را ببخشد و روزگار ما را در طاعت و خدمت خودش سپری كند.

والسلام علیكم و رحمه الله و بركاته.

[صفحه 313]

صفحه 312، 313.